Dag 7, donderdag 31 juli 2008: Dagtour Katchanaburi

Vanochtend extreem vroeg uit de veren om de dagtour waar Sibert gisteren al over schreef te maken. Om 8 uur vanochtend werden we al opgehaald bij het guesthouse. Na een uur rijden (allemaal weer in slaap gevallen) kwamen we aan bij de Erawan Waterfalls. Zeven 'verdiepingen'/'niveau's' hoog. Een enorme benauwde vochtige zware bergklim van 2 km. Maar we hebben het gehaald! Gutsend van het zweet en met rood aangelopen hoofden zijn we helemaal tot het hoogste punt gekomen (goodbye overtollige kilootjes!). Op deze zevende 'etage' hebben we een verfrissende duik genomen tussen de grote vissen die niet vies zijn van een teentje. Teruggelopen naar beneden (weer 2 km, red.) en daar in een restaurantje, heel verrassend, een rijst/noodle maaltijd verorberd. Weer werden we in het busje geladen en naar de volgende bestemming gebracht. Uiteraard kon niemand van ons wakker blijven (de chauffeur draaide ook de meest slaapverwekkende muziek die je je maar kunt voorstellen: Colbie Caillat). Na deze autorit kwamen we aan bij het olifantje rijden. Ze stonden allemaal al klaar met ieder een 2persoons 'stoel' op de rug en een chagrijnige olifantenberijder op de nek.

Samen met Marijn plofte ik neer in onze 'stoel', best spannend! Een olifant is immers geen shetlander. Toen begon onze heldhaftige rit! Berg op, berg af, water in, water uit, over grasvelden en zandpaden en na 15 minuten weer terug bij het begin. En nee, een olifant gaat niet hard. We hadden er allemaal iets meer van verwacht, maar ach, het was hoe dan ook een leuke ervaring.

Het volgende avontuur van het dagprogramma was bambooraften, met 20 km/u over een vrijwel stille rivier stroomopwaarts gebracht worden en dan met de stroom mee in hetzelfde tempo terug was ook niet precies wat wij onder raften verstaan. Het enige leuke detail van dit boottochtje was dat het vlot gemaakt was van ijzeren tonnen en bamboostokken, heerlijk zo'n primitieve ervaring. Nu lijkt het alsof we er al een hele dag op hadden zitten (zo voelde het ook) maar niets is minder waar. De Dead Railway en de brug over de River Kwai moesten ook nog bezocht worden. Dit keer niet alleen kijken maar ook in de trein over het spoor heen. Voordat de trein kwam mochten we nog even rondkijken in de grot naast de spoorlijn die gedurende het aanleggen fungeerde als dumpplek voor de zieken, dit was indrukwekkend om te zien. Nu staat er een groot gouden Boeddhabeeld uit respect voor de tienduizenden slachtoffers. Op een bepaald stuk ligt de spoorlijn heel hoog langs de berg heen. Een halfuur met de trein was volgens onze reisleidster voldoende aangezien het uitzicht na het hoge gedeelte constant hetzelfde was. Het was een spannend treintochtje met open deuren en ramen en schommelende wagons. Moeders was het heldhaftigst met haar hoogtevrees, zij zat op de trap naar buiten. We eindigden bij de brug, maar die hadden we natuurlijk gisteren al gezien. Daarom ben ik mezelf maar te buiten gegaan aan een maiskolf.
Terug in het dorpje ben ik dolenthousiast terug gegaan naar de fotowinkel waar ik gisteren mijn rolletje met alle vertrouwen naartoe heb gebracht. De grootste teleurstelling ooit: helaas, het hele rolletje mislukt. Geen enkele foto. Gelukkig is het er maar 1 van de 4 die al volgeschoten zijn, dus de moed is me niet helemaal in mn schoenen gezonken.
Hoogtepuntje van vandaag: er wacht een voetmassage waar ik nu intens van ga genieten!
Renseflens